Voor mij is het gesprek goed als er geluisterd wordt naar elkaar; als er eerst wordt nagedacht voordat er wordt gereageerd.
Als de reactie niet is om te etaleren hoeveel men heeft gestudeerd en elke reactie begint met: ‘uit onderzoek blijkt dat …’.
Een gesprek is goed als er ruimte is om vragen te stellen. Als er oprechte nieuwsgierigheid en betrokkenheid is.
Als er geen sprake is van ver- of beoordeling.
Jaren geleden heb ik een les geleerd.
Uit mijn drukke baan schoof ik aan bij een dialoogtraining. Wilde ik er nog effe tussendoor doen.
Ik kwam binnen en dacht: ‘in welke esoterische gemeenschap ben ik nu weer terechtgekomen’? Het eerste oordeel was al klaar en ik wilde snel aan de slag.
Maar dat verliep anders. Er werd uitgebreid kennisgemaakt zodat iedereen zich op z’n gemak voelde.
Daarna werd er geoefend in het voeren van een dialoog over een bepaald onderwerp. We zaten in een kring met in het midden de talking stick.
Als je iets wilde zeggen over het onderwerp of op elkaar wilde reageren moest je eerst de stick uit het midden pakken.
Zolang de spreker de stick vasthield en sprak, waren de anderen stil en luisterden. Was je klaar, dan legde je de stick terug.
Het gesprek verliep uiterst doordacht, diepgaand, rustig en de aanwezigen buitelden niet over elkaar heen met woorden.
Het heeft me veel geleerd, ook over mijzelf.
Een goed gesprek vraagt om geduld en tijd en ruimte en rust.
En daar zit’em nou de crux.
Geduld hebben we niet meer, gewend als we zijn om per direct een reactie te krijgen. We hebben nú een vraag en willen nú een antwoord.
Ook hebben we permanent gebrek aan tijd want we zijn druk, druk, druk en daar komt, bij: tijd is geld.
En ons hoofd laat nog weinig ruimte voor andere ideeën en meningen dan die in ons straatje passen. En rust vinden we nog maar amper.
Tijd voor een goed gesprek.