En weer zijn de maatregelen aangescherpt om ´ons´ binnen te houden. Om er voor te zorgen dat het corona virus zich niet verder verspreidt, zodat kwetsbare mensen en ook de rest van Nederland niet verder besmet raakt.
En daar fiets ik dan vanmiddag, in de zon, met een straffe Oosten wind, langs ‘s Heren wegen, met achterop de tandem een zoon van 1.87 meter en het verstand van een 3 jarige, die vorige week 25 jaar is geworden. Hij weet van niets en fladdert met z’n armen in de lucht.
Onze zoon woont sinds 6 jaar in een instelling, op een prachtige locatie, heel klassiek, midden in het bos. Bijna elk weekend komt´ie thuis. Omdat hij dat nodig heeft en omdat wij hem nog niet kwijt willen raken. Je moet contact met hem houden om hem te blijven begrijpen, om zijn moeilijk verstaanbaar gedrag te kunnen blijven opvangen. Een intensieve, lieve jonge man voor wie je boterhammen smeert, die je onder de douche zet, verschoont en bezig moet houden. Echt kwetsbaar qua gezondheid is hij niet. Hij is nooit ziek; alleen z’n hoofd ‘deugt’ niet.
Hij wordt in de instelling verzorgd en begeleid door tal van lieve en zorgzame mensen, die hem kennen en inmiddels ook weten hoe ze met hem om moeten gaan. Hoe je het beste verbaal en non-verbaal kunt reageren. Dat komt heel nauw want het kan met dat 3-jarig verstand zomaar verkeerd begrepen worden en dan is 1.87 meter heel groot.
Deze lengte, dit verstand in tijden van corona is geen handige combinatie en maakt hem én zijn begeleiders op een andere manier kwetsbaar. In de gehandicaptenzorg is er afgezien van handschoenen geen beschermende kleding, als mondkapjes en overalls. Dat kan niet, dat werkt niet bij deze mensen nog afgezien van het feit of het materiaal er is en betaalbaar is voor deze zorg. Dat maakt én de jongeren én de verzorgenden in deze tijd van corona extra kwetsbaar. Ook zij draaien shifts, gaan naar huis en zijn er de volgende dag weer.
Wij hebben het geluk dat we hem thuis kunnen opvangen alhoewel dat een grote aanslag is op ons, ouders, die zo goed en zo kwaad als het gaat online werken. Maar toch hebben we besloten om hem weer thuis te laten wonen in deze periode want we moeten er niet aan denken dat het mis gaat en we van afstand moeten toekijken hoe het met hem gaat.
En dus fietsen we ondanks de verscherpte maatregelen met hem langs ’s Heren wegen, op zoek naar wegen die leeg zijn en slingerend om wandelende mensen heen om toch maar die 1,5 meter afstand te bewaren. Tot 1 juni……….
Wat een aangrijpende blog, Francien. Sterkte in deze bizarre tijden!
dag Esther, dank je wel voor je reactie en ja, deze kinderen zorgen altijd wel voor verrassingen en ongewone beslissingen.
En deze tijd is heel bizar, vervreemdend. Allemaal in ons huis, achter schermpjes, aan het beeldbellen of appen. Voor de bijeenkomsten die wij organiseren ook een uitdaging hoe we dat nu gaan doen. Hoop dat het jou en allen die je lief zijn goed gaat.
Mooi dat jullie dit doen, het lijkt me nl vreselijk als je niet bij je kind mag zijn.
Mijn dochter, ook 25 maar nivo 4 mnd woont nog thuis. We zitten inmiddels 16 dagen met de deur op slot. Corona overleefd ze niet met maar 1 werkzame long. Geen PGBers meer, geen dagopvang.
Het gaat best goed, maar hoe lang duurt nog?
Dag Willie, dat is een heftig verhaal over je dochter. Ook voor jullie geldt dat het nu helemaal op jullie neerkomt. Dagritme, sommige dingen dan maar wat minder doen, in huis blijven (zoals je al schrijft), wat beweging in huis. Want het is ook belangrijk dat wíj fit en gezond blijven om hen te helpen. Heel veel sterkte gewenst voor dat tijd dat het nog duurt, groet, Francien
Zo herkenbaar, dit zou mijn verhaal kunnen zijn .Mijn zoon is 28 en precies zoals jullie zoon. Ik laat hem nog wel in de woonvorm, hij mag2x per dag (nog) bezoek ontvangen. Ik ben alleen en om hem dan, voor weet ik hoe lang, is niet te doen. Ook werk ik nog 3 dagen buitenshuis.
dag Mattie, ik realiseer me dat wij bevoorrecht zijn in deze. We kunnen dit samen doen. Was ik alleen geweest dan was het ook voor mij onmogelijk geweest. heel veel sterkte gewenst en ik hoop dat je hem mag blijven bezoeken. Misschien alvast bedenken wat te doen als het niet meer kan; is beeldbellen al mogelijk bij de instelling? Groet, Francien
Wat mooi geschreven. En respect dat je zoon weer thuis kan komen. Ik werk zelf in gehandicapte zorg op een VIC woning met mvg. 6 cliënten en 4 begeleiders. Door alle maatregelen word het lastig. Ze zien veel ineens een dac leeg zodat er een nood verpleegafdeling kan komen. Hun structuur die ineens anders is. Ze snappen er niks van.
Dus toch maar die knuffel ook voor jullie want idd wij gaan na een shift naar huis. Voor jullie 24/7 respect and stay safe
Dank Puck, en let ook goed op jezelfd. Groet, Francien
Je woorden raken me diep. Ik ben zelf werkzaam in de gehandicaptenzorg. Normaal ben ik begeleider van een 11-tal prachtige mensen met een licht verstandelijke beperking binnen de dagbesteding. De plek die nu voor zoveel mensen is weggevallen door de beperkende maatregelen. Wij werken nu mee in de verschillende woonhuizen binnen de organisatie waar ik werk en bieden dagbesteding. ‘ aan huis’. Ik heb heel veel respect voor ouders die hun kinderen naar huis hebben moeten halen of hier zelf voor hebben gekozen. Het wegvallen van de vaste dagstructuur zal het zorgen extra zwaar maken, ga er maar eens aan staan. Ik wil je een hart onder de riem steken en mijn respect uitspreken voor ouders die nu doen wat normaal een heel team doet. Hopelijk zal er snel een verandering in deze situatie komen zodat wij allemaal weer normaal durven te ademen en de dagen weer worden zoals ze waren. Sterkte in deze bizarre tijd.
Dank je Jolande en jij en je collega’s ook veel sterkte. Zonder de gewone structuur vinden jongeren met een lvb het leven lastig, maakt ze onrustig dus er wordt sowieso meer van jullie gevraagd. En blijf vooral gezond. Groet, Francien
Prachtigverwoord, ook wij hebben besloten om onze dochter thuis verder te verzorgen en fietsen en wandelen iedere dag. Heel veel sterkte en succes. Klaas en Aukje
Hoi, dat is de positieve kant. Ook ik kom nu eindelijk eens toe aan dagelijks bewegen, mooi tijd samen , groet, francien
Ik heb in quarantaine gezeten 100 km van huis zonder gezelschap omdat ik corona had. Mijn andere kinderen en pgb’ers namen de zorg voor mijn 21 jarige thuiswonende zoon over. De dagbesteding ving hem toch op . 24 uur per dag was de zorg dichtgetimmerd. Dit is waar je altijd bang voor bent, dat je wegvalt en niet (meer)voor je kind kunt zorgen.
Voel me oneindig dankbaar dat t is gelukt !❤️Sterkte voor iedereen en vooral voor de kinderen en mensen die er helemaal niks van begrijpen.
Wat een heftig verhaal Kitty en hoe goed te lezen dat anderen dan toch in de bres springen! Nog fijner om te horen dat je weer beter bent; dat kan dus ook. Blijf goed op jezelf en allen die je lief zijn letten, groet, francien
Je kind is je alles, daarvoor ga je door een muur van beton. Heel goed dat jullie er voor kiezen hoe moeilijk ook, hem nu bij jullie te hebben.
Dank Serge!! groet, Francien
Soms kan het gewoon niet. Mijn moeder is 84 en kan mijn broer van 65 niet meer in huis opnemen . Ook willen hem niet uit zijn woongroep , waar hij al 30 jaar mee samen is, weghalen . Toch doet het zo veel verdriet om hem nu niet te kunnen opzoeken, te knuffelen
dag Yvonne, ben het met je eens: het kan, als je de capaciteit, middelen en in dit geval de leeftijd hebt. En als je broer al 30 jaar in die instelling woont kan je hem inderdaad ook niet meer weghalen en is dat misschien ook in dit geval het juiste om te doen. Elke situatie is anders, sterkte en blijf gezond, groet, francien
Hoi Francien
Mooi verhaal ook ik heb een zoon in een instelling. Hij is 28 en het verstand van een 3 tot 5 jarige. Ik heb die beslissing nog niet genomen maar als het zover komt haal ik hem zeker op want ook hij is heel graag thuis en mijn hart breekt als ik hem niet meer kan zien.
Sterkte met je zoon en iedereen die in deze situatie zit?
dank Jannie, en jij ook sterkte, groet, francien
Lieve Francien en Arne, diepe buiging voor jullie en wat mooi geschreven door jou Francien.
dank Jennie, en het gaat super goed. weet niet wat we met hem gedaan hebben maar deze twee weken hebben we al binnen. Jullie ook heel veel sterkte gewenst en pas goed op jezelf, lieve groet, Francien
Ook ik werk in de gehandicaptenzorg. Een aantal cliënten snappen wat er aan de hand is en doen vreselijk hun best. De rest snapt er niks van dat de bussen niet komen en ze niet naar dagbesteding gaan.
En die 1,5 m redt je niet als je mensen moet douchen, aankleden, eten geven, en moet troosten.. En als je dan op je werk komt en 1 van de cliënten staat al met zijn armen wijd in de deuropening, omdat hij blij is om je te zien…… Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om dan te zeggen dat hij bij me weg moet! Ik onderga de knuffel en geniet ervan. Ik kan niet anders!
dag Jannie, ik herken je verhaal. was vorige week nog even in de instelling van mijn zoon om materialen op te halen en inderdaad er komen gelijk een paar cliënten op je af. Hoe weten zij nu dat je 1,5 meter afstand moet houden? en als je dat aangeeft voelen ze zich afgewezen omdat ze het niet snappen. Ik heb heel veel respect voor jullie begeleiders/verzorgers in de gehandicaptenzorg die toch maar doorgaan ondanks alle zorgen ook voor jullie zelf. Dank daarvoor. Groet, Francien
Hoi Francien,
Respect hoor. Heel herkenbaar helaas. Wij hebben ook een bijzondere zoon Olivier, 11 jaar verstandelijk gehandicapt, autistisch en een ontwikkelingsniveau van 2 jaar en ook al 170 lang. We werken in vitale beroepen en brengen hem 3 dagen per week naar opvang/school. We wandelen elke dag minimaal 1 uur of fietsen ook op onze tandem, zijn we erg blij mee. Liever zouden we hem thuis houden maar dat is te zwaar voor ons. Hopen dat het snel de goede kant op gaat en dat onze jongens niet ziek worden….. Liefs, Vincent en Francis
dag Vincent en Francis, dank voor jullie bericht en delen van jullie verhaal. Je doet alles voor je kinderen maar voor deze die zo kwetsbaar zijn ben je in staat om tot het uiterste te gaan. Mooi en een valkuil want we moeten het lang volhouden. Pas goed op jullie zelf en ik hoop van harte dat ook jullie zorgen over een tijdje voorbij zijn, groet, francien
Dag toppers allemaal,
wat leuk jullie herkenbare verhalen te lezen!
Je niet alleen te voelen in het hele Corona gebeuren!
Ook wij , de 70 gepasseerd, hebben een meervoudig gehandicapte zoon, hij hoopt dit jaar 50 te worden!
Hij heeft tientallen jaren gewoond op Bartimeus Doorn, en de laatste 10 jaren woont hij, in onze woonplaats in een kleinschalige (14 personen) begeleide woonvorm! In de weekenden en/ of vrije dagen is hij altijd nog vaak hier thuis te vinden! Zonder zijn thuisfront vindt hij het leven moeilijk! Naast dat wij, gezien onze leeftijd, in de risico groep vallen, heeft mijn man al jaren MS. Voel mij voor mijn beide ‘mannen’ dus dubbele mantelzorger en met elkaar zijn wij, wat Coronavirus betreft, dus een kwetsbaar gezin!
Toen de woonvorm op slot ging en wij daar niet meer naar binnen konden en ook onze zoon dus niet meer naar buiten en naar ons kon, direct besloten om hem naar huis te halen!
Geeft meer ‘rust’ ! Gelukkig schijnt het zonnetje en kan hij nog dagelijks naar zijn geliefde rotonde!!
Voor jullie allemaal sterkte in deze onwezenlijke wereld.
dag Reina, wat een prachtig verhaal en wat fijn dat jullie in staat zijn om je zoon naar huis te halen. Wat dat betreft voel ik me ook echt bevoorrecht dat ik het kan doen, dat we die mogelijkheid hebben. Weliswaar werken wij nog beiden dus het is wat kunst en vliegwerk, maar het lukt en kan. Wat dat betreft het ik vooral te doen met ouders die dat niet kunnen; persoonlijk vind ik hun situatie veel moeilijker. Geniet nog van de zon en de rotonde (haha zo zitten wij vaak naast de snelweg, vrachtwagens kijken. Je komt nog eens ergens), groet, francien
Hoi Francien
Wat fijn om te lezen dat jullie hem naar huis hebben gehaald. Ik herken jullie verhaal natuurlijk en weet hoeveel jullie van hem houden en hij van jullie.
Sterkte en knuffel van mij.
Ella
Hoi Paula, zo mooi geschreven! Respect voor jou, een verstandige heel moedige vrouw die met hart en ziel de juiste keuzes weet te maken, hoe moeilijk ook, je zal er nooit spijt van hebben. Liefs, ingrid
Dank Ingrid voor je bericht, groet, francien