En weer zijn de maatregelen aangescherpt om ´ons´ binnen te houden. Om er voor te zorgen dat het corona virus zich niet verder verspreidt, zodat kwetsbare mensen en ook de rest van Nederland niet verder besmet raakt.
En daar fiets ik dan vanmiddag, in de zon, met een straffe Oosten wind, langs ‘s Heren wegen, met achterop de tandem een zoon van 1.87 meter en het verstand van een 3 jarige, die vorige week 25 jaar is geworden. Hij weet van niets en fladdert met z’n armen in de lucht.
Onze zoon woont sinds 6 jaar in een instelling, op een prachtige locatie, heel klassiek, midden in het bos. Bijna elk weekend komt´ie thuis. Omdat hij dat nodig heeft en omdat wij hem nog niet kwijt willen raken. Je moet contact met hem houden om hem te blijven begrijpen, om zijn moeilijk verstaanbaar gedrag te kunnen blijven opvangen. Een intensieve, lieve jonge man voor wie je boterhammen smeert, die je onder de douche zet, verschoont en bezig moet houden. Echt kwetsbaar qua gezondheid is hij niet. Hij is nooit ziek; alleen z’n hoofd ‘deugt’ niet.
Hij wordt in de instelling verzorgd en begeleid door tal van lieve en zorgzame mensen, die hem kennen en inmiddels ook weten hoe ze met hem om moeten gaan. Hoe je het beste verbaal en non-verbaal kunt reageren. Dat komt heel nauw want het kan met dat 3-jarig verstand zomaar verkeerd begrepen worden en dan is 1.87 meter heel groot.
Deze lengte, dit verstand in tijden van corona is geen handige combinatie en maakt hem én zijn begeleiders op een andere manier kwetsbaar. In de gehandicaptenzorg is er afgezien van handschoenen geen beschermende kleding, als mondkapjes en overalls. Dat kan niet, dat werkt niet bij deze mensen nog afgezien van het feit of het materiaal er is en betaalbaar is voor deze zorg. Dat maakt én de jongeren én de verzorgenden in deze tijd van corona extra kwetsbaar. Ook zij draaien shifts, gaan naar huis en zijn er de volgende dag weer.
Wij hebben het geluk dat we hem thuis kunnen opvangen alhoewel dat een grote aanslag is op ons, ouders, die zo goed en zo kwaad als het gaat online werken. Maar toch hebben we besloten om hem weer thuis te laten wonen in deze periode want we moeten er niet aan denken dat het mis gaat en we van afstand moeten toekijken hoe het met hem gaat.
En dus fietsen we ondanks de verscherpte maatregelen met hem langs ’s Heren wegen, op zoek naar wegen die leeg zijn en slingerend om wandelende mensen heen om toch maar die 1,5 meter afstand te bewaren. Tot 1 juni……….